Η ζωή επιφυλάσσει δυσάρεστες εκπλήξεις κι ο Pietro Paladini(Nanni Moretti), υψηλόβαθμο στέλεχος κινηματογραφικής εταιρείας Ιταλικών συμφερόντων το βιώνει με το χειρότερο αντίτιμο. Βλέπετε την ίδια στιγμή που ο ίδιος ως άλλος "Mitch Buchannon" σώζει γυναίκα από βέβαιο πνιγμό, η σύζυγος του Lara χάνεται αβοήθητη μπροστά στα μάτια της εμβρόντητης 10χρονης κόρης του. "Che mala Fortuna (!)" που θα έλεγαν κι οι amici απέναντι. Κι ύστερα σου λένε για το κάρμα. «Μπαμπά που ήσουν ?» ρωτάει η Claudia(Blu Di Martino). Εκεί δεν απαντάς εκεί σιωπάς. Έτσι άδοξα σβήνεται η ηρωική πράξη και μονομιάς στη θέση της ριζώνει η ενοχή της απουσίας. Καλημέρα χάος…
Θέλει να κλάψει, να θρηνήσει και την θυγατέρα να παρηγορήσει μα μάταια. Θέλει να ξεσπάσει, να λυγίσει, μα τίποτα. Προβληματίζεται, συλλογίζεται, αναρωτιέται. “Δεν υποφέρω” μονολογεί και για την κόρη του ανησυχεί. Του το παν άλλωστε τόσο ο Carlo(Alessandro Gasman στο ρόλο του αδερφού) όσο κι η ψυχολόγος : "Οι γονείς μεταφέρουν τα συναισθήματα τους στα παιδιά και μέχρι μια ηλικία ο τρόπος που αισθάνονται, ο τρόπος που νιώθουν έχει να κάνει σε μεγάλο βαθμό με το πώς πραγματικά αισθάνονται και νιώθουν αντίστοιχα οι ίδιοι". Άρα σου λέει ο Pietro το πράγμα κάνει κρά “αν η Claudia δεν πονά είναι γιατί δεν πονάω πραγματικά εγώ ο ίδιος”. Προσέξτε όμως, μήδε αναίσθητος μήδε ψυχρός ο ήρωας μας. Ναι μεν εσωστρεφής, ναι μεν “χαμένος” μα πάνω απ’ όλα εγκάρδιος και ειλικρινής. Το κομμάτι της απώλειας εξάλλου ο κάθε άνθρωπος το βιώνει διαφορετικά, έτσι κι αυτός. Ακροβατεί μεν το παλεύει δε. Το μελετάει, το επεξεργάζεται και ψάχνει τα πατήματα του για να επανακάμψει. Διότι το σταυροδρόμι κρίσιμο κι αυτός σε ρόλο διπλό, και μάνα και πατέρας.
Οι Τρύπες λένε στην Καινούρια Ζάλη “Ο χρόνος είναι ο χειρότερος γιατρός”. Ο Pietro δείχνει να συμμερίζεται τον στίχο του Αγγελάκα και της παρέας του. Έτσι λοιπόν τον χρόνο σταματά και τον διακόπτη κατεβάζει. Πλέον αυτοσκοπός η γαλήνη της κόρης του. Όλα τ’ άλλα σε 2η μοίρα. Γι αυτό και σε κάθε βήμα δίπλα της, από την ώρα που θα την αφήσει στο προαύλιο του δημοτικού μέχρι και τη στιγμή που θα την περιμαζέψει δεν το κουνάει ρούπι. Αυτομάτως το πάρκο απέναντι από το σχολείο θα γίνει το νέο του καταφύγιο, ο χώρος περισυλλογής, η καινούρια εταιρεία. Τα παγκάκια που το περιβάλλουν, τόπος συνάντησης για φίλους και συγγενείς και το αμάξι αίθουσα meeting για συνεργάτες. Τι κι αν όμιλος που εργάζεται βρίσκεται στα πρόθυρα συγχώνευσης με οικονομικό κολοσσό ? Δεν του καίγεται καρφί. Τι κι αν του προτείνουν να τον κάνουν πρόεδρο μεγάλο και τρανό ? Δεκάρα τσακιστή δεν δίνει. Το χαμόγελο της μικρής απ’ το παράθυρο της τάξης αιτία ζωής και λόγος ύπαρξης. Όλα τα υπόλοιπα τόσο μα τόσο ασήμαντα.
Ο σκηνοθέτης Antonello Grimaldi που δεν θεωρείτο από ειδικούς και κριτικούς ως κάτι το ιδιαίτερο και που στην πατρίδα του χαρακτηρίζεται ως ο “master” του μελό, κάνει την υπέρβαση. Πώς ? Μα απλούστατα χρησιμοποιώντας άψογα και τα 2 του δυνατά χαρτιά. Μεταφέρει δηλαδή πιστά και χωρίς να παρεκκλίνει το ομώνυμο μυθιστόρημα του Sandro Veronesi (πάνω από 300000 πωλήσεις παρακαλώ) και συνεργάζεται τόσο στο κομμάτι του σεναρίου όσο και στον πρωταγωνιστικό ρόλο με ότι πιο σπουδαίο έχει αναδείξει ο Ιταλικός κινηματογράφος τα τελευταία 25 χρόνια, τον Nanni Moretti. Τον πρώτο κύριο δεν τον γνωρίζω, δεν διαβάζω βιβλία άλλωστε. Στον δεύτερο όμως επιτρέψτε μου να σταθώ και να υποκλιθώ. Δεν ξέρω αν ο Moretti έχει το άγγιγμα του Μίδα ή το κοκαλάκι της νυχτερίδας, αυτό που ξέρω όμως είναι ότι διαθέτει ένα χάρισμα που σπάνια το βρίσκεις σε ηθοποιό. Σε κάνει να νιώθεις τόσο οικεία που έχεις ταυτιστεί μαζί του πριν καλά καλά το καταλάβεις. Σαν να μην υποδύεται ένα ρόλο αλλά τον εαυτό του. Σαν να μην σκηνοθετεί μια ταινία αλλά την ίδια του τη ζωή. Τι να πρωτοπείς και τι να πρωτοθυμηθείς : “ Αγαπημένο μου ημερολόγιο ” (1993), “ Απρίλης ” (1997), “ Το Δωμάτιο του Γιου μου ” (2001). Τι διάολο ? Τ’ ομολογώ πως με άλλον δεν το έχω νιώσει τόσο έντονα το συναίσθημα αυτό. Τα σέβη μου στον πιο σύγχρονο εκπρόσωπο του Ιταλικού νεορεαλιστικού κινηματογράφου.
P.s.1 Εξαιρετική η μουσική επένδυση που φέρει την υπογραφή Paolo Buonvivo. Όσοι την προτιμήσετε θα με θυμηθείτε!
P.s.2 Το blog παραμένει σε «μαύρα χάλια» και θα συνεχίσει να παραμένει έτσι μέχρι να βρει και να αφιερώσει χρόνο ο φίλος κι αδελφός (ξέρει αυτός) για να το στρώσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου