EITS - The Earth Is Not A Cold Dead Place (2003)

Αν είσαι fan του HSF(High School Football) ή του NCAAF(National Collegiate Athletic Association Football) τότε σίγουρα θα έχεις δει την ταινία “Friday Night Lights” και προφανώς θα παρακολουθείς ανελλιπώς και την ομότιτλη σειρά. Αν πάλι δεν έχεις καμία ιδιαίτερη καψούρα για το συγκεκριμένο άθλημα - σπορ και απλά έτυχε να παρακολουθήσεις είτε το έργο είτε το σήριαλ τότε δεδομένα θα σε κέρδισε η μουσική επένδυση. Τώρα αν δεν έχει συμβεί ούτε το ένα ούτε το άλλο – πράγμα διόλου απίθανο - επέτρεψε μου να σε διευκολύνω γνωρίζοντας σου τους Explosions In The Sky και να σου προτείνω ν’ ακούσεις ανεπιφύλακτα και χωρίς δεύτερη κουβέντα το album τους “The Earth Is Not A Cold Dead Place”(2003), ένα απ’ τα καλύτερα της δεκαετίας που πέρασε.

Τρίτος κατά σειρά δίσκος - είχαν προηγηθεί το πειραματικό “How Strange, Innocence” (2000) και το δυναμικό“Those Who Tell The Truth Shall Die, Those Who Tell The Truth Shall Live Forever” (2001) - το “The Earth Is Not A Cold Dead Place” κατά την ταπεινή μου άποψη παραμένει ως η πιο μεστή, ώριμη και κατά συνέπεια καλύτερη δουλειά τους έως και σήμερα. Ακολούθησαν  το “All Οf A Sudden I miss Everyone” (2007) και φέτος η τελευταία τους - και ομολογουμένως κατώτερη δουλειά σε σύγκριση με τις προηγούμενες -  με τίτλο “Take Care, Take Care, Take Care”.

Μην τα θέλουμε κι όλα δικά μας…. Εξ αρχής(δηλαδή απ’ το 1999 ) το στοίχημα-εγχείρημα της παρέας απ’ το Austin του Texas εμπεριείχε μεγάλη δόση ρίσκου. Δεν είναι κι ότι πιο εύκολο να κάνεις επιτυχία γράφοντας και παίζοντας μόνο instrumental κομμάτια – mini symphonies.  Αυτοί το πίστεψαν, το επιχείρησαν, ο χρόνος τους δικαίωσε και επάξια θεωρούνται ως ένα από τα κορυφαία group στην post-rock σκηνή. Κι ας λέει ο Munaf “ We don’t consider ourselves post-rock at all; we consider ourselves a rock band”. Εκεί ανήκουν και στις πρώτες πρώτες θέσεις μάλιστα.

Στα του album τώρα οφείλω να τ’ ομολογήσω πως αρχικά αδιαφόρησα, στη πορεία γοητεύτηκα και τελικά το λάτρεψα. Ειλικρινά για μισή θητεία το άκουγα και το ξανάκουγα. Αυτό το concept του τύπου “tell stories throughout music without lyrics” έπιασε τόπο. Κάθε κομμάτι έχει την δική του ιστορία, πραγματική ή μη μικρή η σημασία. Οι EITS το αφήνουν πάνω σου!

Ξεκινάει η εισαγωγή του “First Breath After The Coma” και αισθάνεσαι σα να βρίσκεσαι σε πλάνο του “ER” ! Καθώς  με το που σκάει η πρώτη νότα θαρρείς πως βλέπεις μια ένδειξη παλμού στο μηχάνημα, ο χτύπος της καρδιάς του ασθενή αρχίζει σταδιακά να επανέρχεται κι όσο προχωράει το κομμάτι τόσο ο ρυθμός των σφυγμών ν’ ανεβαίνει, ν’ αυξάνεται…

Ακολουθεί το εξαιρετικά μεθυστικό “The Only Moment We Were Alone”, που σε κάνει ν’ αναπολείς πρόσωπα που σε στιγμάτισαν, ν’ αναρωτιέσαι αν έπραξες σωστά ή λάθος και που γενικότερα σου ξυπνάει συναισθήματα μέγιστης χαράς και απεριόριστης λύπης. Η αλήθεια είναι πως ο καθένας μπορεί να το εκλάβει ως θέλει. “That’s the point” άλλωστε…

Third track το επικό “Six Days At the Bottom of the Ocean” εμπνευσμένο από τον χαμό του Ρώσικου πυρηνοκίνητου υποβρυχίου Kursk που είχε ως τραγική κατάληξη το θάνατο 118 ψυχών στα βάθη του Αρκτικού Ωκεανού. Ολόκληρο τελετουργικό σε σχεδόν 9 λεπτά. Από την έκρηξη στην βύθιση κι από τις προσπάθειες διάσωσης στην σκληρή αντιμετώπιση της πραγματικότητας.

Εν συνεχεία το “Memorial”, που πραγματεύεται κι αυτό - κατά κάποιον τρόπο - το  θέμα του θανάτου και μάλιστα πολύ βιάστηκαν να το θεωρήσουν ως απονομή φόρου τιμής του group στα θύματα της 11^ης Σεπτεμβρίου! Προς τιμήν του όμως ο Michael James το διέψευσε τονίζοντας παράλληλα πως το συγκεκριμένο κομμάτι το δούλευαν από το καλοκαίρι του 2001.

Τελευταίο και - κατά πολλούς – καλύτερο το άκρως μελωδικό και ερωτικό “Your Hand In Mine”, που βασίζεται σε προσωπική εμπειρία ενός εκ των μελών. Εξάλλου ποιος δεν θα έμπαινε στο τρυπάκι να πάρει το αμάξι των γονιών του για να συναντήσει για μια τελευταία φορά το amore του που ήταν έτοιμο για ξένες πολιτείες ? Κι όλα αυτά χωρίς δίπλωμα. Ε? πως?

Το τρίο των Munaf Rayani(guitar), Mark Smith(guitar) και Michael Smith(bass guitar & guitar) συνδυάζεται τόσο αρμονικά και όμορφα στις κιθάρες όπως ο Xavi με τον Iniesta και τον Busquets στο χώρο του κέντρου της Barcelona. Ενώ ο Chris Hrasky - κυρίως σε ρυθμούς εμβατηρίου μα με πάμπολλα ξεσπάσματα - κάνει τους δικούς του παπάδες στα drums.

Αυτοί είναι οι Explosions In The Sky : Σοβαροί και συνεπείς μουσικοί, άρτιοι τεχνικά, καθηλωτικοί μελωδικά, ιδιαίτερα μελαγχολικοί στα τραγούδια τους μα πάντοτε μ’ ένα τόνο αισιοδοξίας.

p.s. Γιατί το studio λέει και ψέματα κάποιες φορές, το Live όμως ποτέ! 

Welcome / Bem-Vindo (2009)

Calais: το βορειότερο σημείο της Γαλλίας πριν την Dunkerque και 22 μόλις μίλια απέναντι απ’ το Dover της Μεγάλης Βρετανίας. Το λιμάνι της ευρύτερης περιοχής πέραν της εμπορικής και τουριστικής του χρήσης, αποτελεί και χώρο συγκέντρωσης εκατοντάδων λαθρομεταναστών που επιζητούν μια ευκαιρία για να περάσουν στην άλλη πλευρά της Μάγχης, για ένα καλύτερο αύριο. Πώς ? Μα αν διαθέτεις 500 € και καλές αναπνοές τότε ίσως υπάρχει ελπίδα. Δηλαδή τα χρήματα για τον μεσάζοντα που θα σου βρει το φορτηγό για να τρυπώσεις κι οι αναπνοές για την πλαστική σακούλα που θα περάσεις στο κεφάλι έτσι ώστε να μην σε εντοπίζουν ανιχνευτικά όργανα και σκυλιά.

Αυτό επιχειρεί κι ο Bilal(Firat Ayverdi) ένα 17χρονο παιδί απ’ το Κουρδιστάν που έχει καταφθάσει παράνομα στο Calais έχοντας διανύσει ποδαράτα κοντά στα 4000 χμ. Δικός του προορισμός το Λονδίνο και αυτοσκοπός του να βρεθεί κοντά στην αγαπημένη του Μίνα(Derya Ayverdi). Κάνει την απόπειρα κι αποτυγχάνει μα κάτω δεν το βάζει. Όντας πολίτης χώρας σε εμπόλεμη κατάσταση δεν απελαύνεται άμεσα. Αγναντεύει την θάλασσα, βλέπει τις αγγλικές ακτές να αχνοφαίνονται και μονομιάς αποφασίζει την υπέρβαση να κάνει. Ποια ? Μα να διασχίσει το κανάλι… κολυμπώντας φυσικά! Το τοπικό κολυμβητήριο που θα βρει σε χώρο προετοιμασίας θα μετατραπεί. Σύμμαχος του στο ακατόρθωτο ο - νυν προπονητής και πρώην πρωταθλητής του υγρού στίβου - 40αρης Simon(Vincent Lindon). Τι κι αν τον προειδοποιεί για την απόσταση, τις ώρες, τα ρεύματα, τους βαθμούς που επικρατούν στο νερό ? “I pay for lessons” του απαντά ο Bilal και τον αποστομώνει. Στο μυαλό του δεν υπάρχει το “μπορώ (?)”  μιας και το “θέλω” εδρεύει και κατοικεί εδώ και καιρό.

Ο Simon βιώνει την δική του θλίψη και μοναξιά καθότι η έκδοση διαζύγιο του με τη καθηγήτρια αγγλικών Marion(Audrey Dana) είναι στα σκαριά. Η ψυχολογία του υπό του μηδενός κι ο ίδιος μέρα με τη μέρα πιο νωθρός. Ο Bilal μοιάζει ως «μάννα εξ ουρανού» για την περίπτωση του. Καθότι ο “κόουτς” ανενεργός, αποστασιοποιημένος και αδρανής. Ενώ η “δασκάλα” δυναμική και ευαισθητοποιημένη, αποφασιστική και ευσυνείδητη. Να ξημεροβραδιάζεται σε σταθμούς και λιμάνια για να μοιράζει νερό και τροφή στους “παρείσακτους” η ακτιβίστρια Marion κι ο ίδιος άπραγος κι αμέτοχος να παρακολουθεί. Άρα η βοήθεια στον μικρό το εισιτήριο του, η τελευταία του ευκαιρία για να ρεφάρει και να την κερδίσει πίσω.

Μαθαίνοντας όμως τον πραγματικό σκοπό του Bilal θα νιώσει τόσο μικρός κι ασήμαντος που με περίσσια δόση αυτοκριτικής στην πρώην σύζυγο θα ομολογήσει “ Αυτός περπάτησε 4000 χμ ως εδώ και θέλει να περάσει κολυμπώντας απέναντι για να βρει το κορίτσι του. Κι εγώ όταν έφυγες δεν μπόρεσα ούτε το δρόμο να περάσω για να σε σταματήσω”. Πραγματική κατάθεση ψυχής κι “αφύπνιση” μαζί ! Ενστικτωδώς λοιπόν θα αποφασίσει να αντιδράσει, τον καιροσκόπο μέσα του θα σκοτώσει και θ’ αναλάβει δράση. Αψηφώντας νόμους και συνθήκες, θα ρισκάρει την επαγγελματική του καριέρα και την προσωπική του ζωή. Μα μέσω της θέλησης του μικρού θα βρει τον δικό του λόγο ύπαρξης….

p.s. Τα συγχαρητήρια μου στον σκηνοθέτη Philippe Lioret για 3 λόγους :

α) Για την επιλογή θέματος

β) Για την προσέγγιση που κάνει και την κριτική που ασκεί πάνω σ’ αυτό

γ) Γιατί δεν βλέπει μόνο το "δέντρο" μα και το "δάσος"

The Veils

Το πράγμα φαινόταν από χιλιόμετρα. Ο Νεοζηλανδός Finn Andrews είχε το ταλέντο, πίστεψε στον εαυτό του, ρισκάρισε και δικαιώθηκε. Και εξηγούμαι… Όταν από τα 17 σου σε καλούν να ταξιδέψεις στο Λονδίνο, δηλαδή 18131 klm (11390 miles) μακριά απ’ το σπίτι σου στο Auckland για να κάνεις δίσκο σημαίνει κάτι παραπάνω απ’ το «μας άρεσες» ή «ότι το χεις» και παραπέμπει περισσότερο μάλλον στο « στον ουρανό σε γυρεύαμε στη γη σε βρήκαμε».  Όπερ και εγένετο.  

Οι Veils το 2001 υπογράφουν με την Blanco Y Negro, παράρτημα της Warner, και το ταξίδι ξεκινά.  Έχοντας ήδη 3 promo στον ενεργητικό τους αλλάζουν χέρια το 2003 - όχι και με τον καλύτερο τρόπο είναι η αλήθεια κρατώντας ωστόσο τα δικαιώματα των τραγουδιών -  υπογράφοντας με τον κολοσσό που ακούει στο όνομα Rough Trade Records και τον Φλεβάρη του 2004 – κι ενώ είχαν προηγηθεί ήδη 3 επιπλέον singles - κάνουν το πρώτο μπαμ με το “The Runaway Found”. Οι περιοδείες ξεκινάνε και σιγά σιγά αρχίζουν να γίνονται γνωστοί στο indie κοινό και να κερδίζουν συμπάθειες στον χώρο.

Δώστε βάση σε :

Παρόλο που η πρώτη τους δισκογραφική δουλειά αποσπά αρκετά καλές κριτικές, ο Finn - ίσως και κουρασμένος απ τις συνεχόμενες μεταβάσεις από παραγωγό σε παραγωγό - δεν νιώθει ιδιαίτερα ικανοποιημένος τόσο με το αποτέλεσμα όσο και με την πορεία που έχει πάρει η μπάντα κι έτσι αποφασίζει να προβεί σε κάποιες ριζικές αλλαγές. Εξάλλου αυτός που ηγείται, ακολουθεί τον ένστικτο του και γνωρίζει ότι οι επιλογές είναι για να γίνονται κι οι αποφάσεις για να παίρνονται. Έτσι  το σχήμα αλλάζει  και στην θέση των Adam Kinsella(bass) έρχεται  η πανέμορφη Sophia Burn, του Oli Drake(guitar) o Dan Raishbrook, του Ben Woollacott(drums) o Henning Dietz και ταυτόχρονα προστίθεται ένα 5^ο μέλος και πολύ καλός παιδικός φίλος του Finn o Liam Gerrard(keybords). Το αποτέλεσμα ? “Nux Vomica”. Τουτέστιν 2^ο άλμπουμ. Πιο σκοτεινό μα και πιο μελωδικό, πιο δυνατό μα και πιο ιδιαίτερο, κυρίως όμως τόσο μα τόσο εθιστικό. Εν ολίγοις οι διθύραμβοι έδιναν και έπαιρναν και κριτικοί με ειδικούς έψαχναν να βρουν από πού τους ήρθε. Βλέπετε δεν είναι κι ότι πιο συνηθισμένο μια μπάντα που γκρεμίστηκε κατά τα ¾  να ξαναχτισθεί και μέσα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα(του ενός χρόνου)  να βγάλει τέτοια δισκάρα! Τρανή απόδειξη οι αριθμοί:16 μήνες περιοδεία, 15 χώρες και πάνω από 250 εμφανίσεις. Δεν είναι δα και μικρό το κατόρθωμα. Ε, τι λέτε ? Πλέον είχαν καταξιωθεί τόσο στη συνείδηση του κόσμου όσο και στο δύσκολο rock μουσικό στερέωμα.

Ακούστε οπωσδήποτε :

Η ξαφνική φυγή - για προσωπικούς λόγους - του Liam Gerrard στα μέσα της τουρνέ δεν έδειξε να τους πτοεί κι έτσι το 4μελές πλέον σχήμα συνέχισε να δουλεύει με σκληρούς ρυθμούς. Έτσι τον Απρίλη του 2009 και μετά από μόλις 3 βδομάδες ηχογραφήσεων(παρακαλώ!) κυκλοφορούν το “Sun Gangs”, που κατά πολλούς θεωρείται η πιο μεστή δουλειά τους μέχρι σήμερα. Βέβαια για να λέμε τα σύκα σύκα και την σκάφη σκάφη όταν κρύβεται πίσω απ’ την παραγωγή ο Graham Sutton τότε όλα γίνονται πιο εύκολα και πιο όμορφα.  Ο Finn Andrews κι παρέα του πιο ώριμοι, γοητευτικοί και ευαίσθητοι από ποτέ. Το album κατατάσσεται μέσα στο top της χρονιάς κι οι Veils καθιερώνονται δικαιότατα ως ένα απ’ τα κορυφαία συγκροτήματα της νέας χιλιετίας!

Προσέξτε :

p.s.1 Θεώρησα καλό να αποφύγω την κριτική τόσο στο τεχνικό κομμάτι(δομή, ενορχήστρωση) όσο και το στιχουργικό μιας δεν έχω τις ανάλογες γνώσεις να κρίνω και να πάρω θέση. Γι αυτό άλλωστε υπάρχουν οι ειδικοί.

p.s.2 Από τον Μάρτη του 2009 και έπειτα νέος drummer είναι ο Raife Burchell

Caos Calmo / Quiet Chaos (2008)

Η ζωή επιφυλάσσει δυσάρεστες εκπλήξεις κι ο Pietro Paladini(Nanni Moretti), υψηλόβαθμο στέλεχος κινηματογραφικής εταιρείας Ιταλικών συμφερόντων το βιώνει με το χειρότερο αντίτιμο. Βλέπετε την ίδια στιγμή που ο ίδιος ως άλλος "Mitch Buchannon" σώζει  γυναίκα από βέβαιο πνιγμό, η σύζυγος του Lara χάνεται αβοήθητη μπροστά στα μάτια της εμβρόντητης 10χρονης κόρης του. "Che mala Fortuna (!)" που θα έλεγαν κι οι amici απέναντι. Κι ύστερα σου λένε για το κάρμα. «Μπαμπά που ήσουν ?» ρωτάει η Claudia(Blu Di Martino). Εκεί δεν απαντάς εκεί σιωπάς. Έτσι  άδοξα σβήνεται η ηρωική πράξη  και μονομιάς στη θέση της ριζώνει η ενοχή της απουσίας. Καλημέρα χάος…

Θέλει να κλάψει, να θρηνήσει και την θυγατέρα να παρηγορήσει μα μάταια. Θέλει να ξεσπάσει, να λυγίσει, μα τίποτα. Προβληματίζεται, συλλογίζεται, αναρωτιέται. “Δεν υποφέρω” μονολογεί και για την κόρη του ανησυχεί. Του το παν άλλωστε τόσο ο Carlo(Alessandro Gasman στο ρόλο του αδερφού) όσο κι η ψυχολόγος : "Οι γονείς μεταφέρουν τα συναισθήματα τους στα παιδιά και μέχρι μια ηλικία ο τρόπος που αισθάνονται, ο τρόπος που νιώθουν έχει να κάνει σε μεγάλο βαθμό με το πώς πραγματικά αισθάνονται και νιώθουν αντίστοιχα οι ίδιοι". Άρα σου λέει ο Pietro το πράγμα κάνει κρά “αν η Claudia δεν πονά είναι γιατί δεν πονάω πραγματικά εγώ ο ίδιος”. Προσέξτε όμως, μήδε αναίσθητος μήδε ψυχρός ο ήρωας μας. Ναι μεν εσωστρεφής, ναι μεν “χαμένος” μα πάνω απ’ όλα εγκάρδιος και ειλικρινής. Το κομμάτι της απώλειας εξάλλου ο κάθε άνθρωπος το βιώνει διαφορετικά, έτσι κι αυτός. Ακροβατεί μεν το παλεύει δε. Το μελετάει, το επεξεργάζεται και ψάχνει τα πατήματα του για να επανακάμψει. Διότι το σταυροδρόμι κρίσιμο κι αυτός σε ρόλο διπλό, και μάνα και πατέρας.

Οι Τρύπες λένε στην Καινούρια Ζάλη “Ο χρόνος είναι ο χειρότερος γιατρός”. Ο Pietro δείχνει να συμμερίζεται τον στίχο του Αγγελάκα και της παρέας του. Έτσι λοιπόν τον χρόνο σταματά και τον διακόπτη κατεβάζει. Πλέον αυτοσκοπός η γαλήνη της κόρης του. Όλα τ’ άλλα σε 2^η μοίρα. Γι αυτό και σε κάθε βήμα δίπλα της, από την ώρα που θα την αφήσει στο προαύλιο του δημοτικού μέχρι και τη στιγμή που θα την περιμαζέψει δεν το κουνάει ρούπι. Αυτομάτως το πάρκο απέναντι από το σχολείο θα γίνει το νέο του καταφύγιο, ο χώρος περισυλλογής, η καινούρια εταιρεία. Τα παγκάκια που το περιβάλλουν, τόπος συνάντησης για φίλους και συγγενείς και το αμάξι αίθουσα meeting για συνεργάτες. Τι κι αν όμιλος που εργάζεται βρίσκεται στα πρόθυρα συγχώνευσης με οικονομικό κολοσσό  ? Δεν του καίγεται καρφί. Τι κι αν του προτείνουν να τον κάνουν πρόεδρο μεγάλο και τρανό ? Δεκάρα τσακιστή δεν δίνει. Το χαμόγελο της μικρής απ’ το παράθυρο της τάξης αιτία ζωής και λόγος ύπαρξης. Όλα τα υπόλοιπα τόσο μα τόσο ασήμαντα.

Ο σκηνοθέτης Antonello Grimaldi που δεν θεωρείτο από ειδικούς και κριτικούς ως κάτι το ιδιαίτερο και που στην πατρίδα του χαρακτηρίζεται ως ο “master” του μελό, κάνει την υπέρβαση. Πώς ? Μα απλούστατα χρησιμοποιώντας άψογα και τα 2 του δυνατά χαρτιά. Μεταφέρει δηλαδή πιστά και χωρίς να παρεκκλίνει το  ομώνυμο μυθιστόρημα του Sandro Veronesi (πάνω από 300000 πωλήσεις παρακαλώ)  και συνεργάζεται τόσο στο κομμάτι του σεναρίου όσο και στον πρωταγωνιστικό ρόλο με ότι πιο σπουδαίο έχει αναδείξει ο Ιταλικός κινηματογράφος  τα τελευταία 25 χρόνια, τον Nanni  Moretti.  Τον πρώτο κύριο δεν τον γνωρίζω, δεν διαβάζω βιβλία άλλωστε. Στον δεύτερο όμως επιτρέψτε μου να σταθώ και να υποκλιθώ. Δεν ξέρω αν ο Moretti έχει το άγγιγμα του Μίδα ή το κοκαλάκι της νυχτερίδας, αυτό που ξέρω όμως είναι ότι διαθέτει ένα χάρισμα που σπάνια το βρίσκεις σε ηθοποιό. Σε κάνει να νιώθεις τόσο οικεία που έχεις ταυτιστεί μαζί του πριν καλά καλά το καταλάβεις. Σαν να μην υποδύεται ένα ρόλο αλλά τον εαυτό του. Σαν να μην σκηνοθετεί μια ταινία αλλά την ίδια του τη ζωή. Τι να πρωτοπείς και τι να πρωτοθυμηθείς : “ Αγαπημένο μου ημερολόγιο ” (1993), “ Απρίλης ” (1997), “ Το Δωμάτιο του Γιου μου ” (2001). Τι διάολο ? Τ’ ομολογώ πως με άλλον  δεν το έχω νιώσει τόσο έντονα το συναίσθημα αυτό. Τα σέβη μου στον πιο σύγχρονο εκπρόσωπο του Ιταλικού νεορεαλιστικού κινηματογράφου.   

P.s.1 Εξαιρετική η μουσική επένδυση που φέρει την υπογραφή Paolo Buonvivo. Όσοι την προτιμήσετε θα με θυμηθείτε!

P.s.2 Το blog παραμένει σε «μαύρα χάλια» και θα συνεχίσει να παραμένει έτσι μέχρι να βρει και να αφιερώσει χρόνο ο φίλος κι αδελφός (ξέρει αυτός) για να το στρώσει.

The Vicious Kind (2009)

Γυρισμένη στον αμερικάνικο βορρά και συγκεκριμένα στο πανέμορφο Norfolk μία κωμόπολη του Connecticut, το “Vicious Kind” του Lee Toland Krieger δεν μπορεί να χαρακτηριστεί σε καμία περίπτωση ως ταινία “σταθμός” του αμερικάνικου ανεξάρτητου κινηματογράφου, αλλά είναι δεδομένο πως με την ειλικρίνεια που αποπνέει θα κερδίσει την συμπάθεια του θεατή αφήνοντας του παράλληλα μία αίσθηση κάθαρσης και γαλήνης.

The Sinclaire Family…

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά ο Caleb Sinclaire(εξαιρετικός ο Adam Scott ) ένας πικρόχολος, κυνικός και γενικότερα ιδιόρρυθμος χαρακτήρας που εργάζεται “as a construction-worker”(ελληνιστί: χτίστης-οικοδόμος) βλέπει την ζωή του να καταρρέει συστηματικά. Φρεσκοχωρισμένος και πάσχων από αϋπνίες οδεύει με μαθητική ακρίβεια στα πρόθυρα της αυτοκαταστροφής. Αποκομμένος απ’ τα κοινά και απομονωμένος σ’ ένα μικρό διαμέρισμα μοιάζει να έχει χάσει κάθε ενδιαφέρον ύπαρξης. Ο αδερφός του Peter(Alex Frost) ακριβώς το αντίθετο. Μαθητής κολλεγίου, κοντά στα 20, ντροπαλός και συνεσταλμένος, αγαθός και άφθαρτος, μαζεμένος και συντηρητικός. Για τον ίδιο η ζωή τώρα ξεκινά.

Τι κι αν το δέσιμο στην μεταξύ τους σχέση δεν είναι το ιδανικό, “ο μικρός αδερφός είναι πάντα ο μικρός αδερφός”. Εξού κι ο μεγάλος νιώθει την ευθύνη να τον προστατέψει ακόμα κι αν χρειαστεί να τον πληγώσει. Να  τον σκληρύνει, να τον πονηρέψει. Γι αυτό άλλωστε - λίγο προτού παραλάβουν την Emma (Brittany Snow) τον δεσμό του Peter και κατευθυνθούν προς την γενέτειρα τους για την “Thanksgiving Day*” - του εφιστά την προσοχή και με άφθονη δόση σωβινισμού τον συμβουλεύει: “You know there are whores, right? All of them. Actually every woman you've ever known and every woman you'll ever meet - Grandma, Aunt Ellen even Mom. The fact that they're related to us doesn't make any difference. Cause at the end of the day, given the right set of events, they will fuck you over. For the sole reason that they have a vagina, and they can.”

Ανάμεσα τους ο Ronald (J.K Simmons), ο πατέρας τους, το μοναδικό κοινό στοιχείο,  το γονιδιακό. Ο στυλοβάτης της φαμίλιας, ο συνδετικός τους κρίκος. Σωστά ? Λάθος! Καθότι χήρος ο πατήρ, αποκομμένος από κοινού τα τελευταία 8 χρόνια με τον πρωτότοκο και στα όρια της απλής συνύπαρξης με τον Βενιαμίν. Χωρίς ίχνος κατανόησης, χωρίς δράμι αυτοκριτικής. Απλά συμβιβασμένος με την πραγματικότητα.

Poor Emma…

Προερχόμενη από “fucked up” οικογένεια, βυθισμένη στο αλκοόλ, όπου μάνα και πατέρας κοιμούνται και ξυπνούν κυριολεκτικά με το μπουκάλι αγκαλιά η Emma επιζητά την ηρωική έξοδο. Γλυκιά και απλή, ευγενική και καλοσυνάτη. Το κολλέγιο για την ίδια σανίδα σωτηρίας και συναισθηματικά ο Peter δείχνει ως η ιδανική επιλογή. Για τον Caleb όμως δεν αποτελεί την εξαίρεση. Βράζει κι αυτή στο ίδιο καζάνι. Διότι σου λέει : (1^ον)αυτή παράτησε τον fraternity bro του Peter για να είναι μαζί. Τι την εμποδίζει λοιπόν να υποπέσει ξανά στο ίδιο ατόπημα ? (2^ον)Αφού οι φήμες του πανεπιστημίου λένε ότι τριγυρνάει στις αδελφότητες και ξενοκοιμάται από δω κι από κει. Άρα γιατί να μην αντικατοπτρίζουν την πραγματικότητα ? (3^ον)Μα κυρίως επειδή ο ίδιος Caleb πληγώθηκε και απατήθηκε από τη μακροχρόνια σχέση του. Επομένως γιατί να μην έχει την ίδια “τύχη” κι ο μικρός ? Είπαμε “even mom”….!

Είπα αρκετά, ίσως και περισσότερα απ’ όσα έπρεπε άλλα μόνο σε σχέση με τα χαρακτηριστικά των πρωταγωνιστών. To story είναι μια άλλη εντελώς υπόθεση. Σας την συνιστώ ανεπιφύλακτα και χωρίς δεύτερες σκέψεις.

p.s.1 απολαυστικός ο διάλογος με την πόρνη… όσοι δείτε θα καταλάβετε

p.s.2 έργο που κέρδισε τόσο τους κριτικούς όσο και το δύσκολο κοινό του  “Sundance Festival” αν μη τι άλλο χρήζει προσοχής.

*Thanksgiving = αμερικάνικη παραδοσιακή γιορτή γνωστή σε μας και ως “Γιορτή των Ευχαριστιών”