Αν είσαι fan του HSF(High School Football) ή του NCAAF(National Collegiate Athletic Association Football) τότε σίγουρα θα έχεις δει την ταινία “Friday Night Lights” και προφανώς θα παρακολουθείς ανελλιπώς και την ομότιτλη σειρά. Αν πάλι δεν έχεις καμία ιδιαίτερη καψούρα για το συγκεκριμένο άθλημα - σπορ και απλά έτυχε να παρακολουθήσεις είτε το έργο είτε το σήριαλ τότε δεδομένα θα σε κέρδισε η μουσική επένδυση. Τώρα αν δεν έχει συμβεί ούτε το ένα ούτε το άλλο – πράγμα διόλου απίθανο - επέτρεψε μου να σε διευκολύνω γνωρίζοντας σου τους Explosions In The Sky και να σου προτείνω ν’ ακούσεις ανεπιφύλακτα και χωρίς δεύτερη κουβέντα το album τους “The Earth Is Not A Cold Dead Place”(2003), ένα απ’ τα καλύτερα της δεκαετίας που πέρασε.
Τρίτος κατά σειρά δίσκος - είχαν προηγηθεί το πειραματικό “How Strange, Innocence” (2000) και το δυναμικό“Those Who Tell The Truth Shall Die, Those Who Tell The Truth Shall Live Forever” (2001) - το “The Earth Is Not A Cold Dead Place” κατά την ταπεινή μου άποψη παραμένει ως η πιο μεστή, ώριμη και κατά συνέπεια καλύτερη δουλειά τους έως και σήμερα. Ακολούθησαν το “All Οf A Sudden I miss Everyone” (2007) και φέτος η τελευταία τους - και ομολογουμένως κατώτερη δουλειά σε σύγκριση με τις προηγούμενες - με τίτλο “Take Care, Take Care, Take Care”.
Μην τα θέλουμε κι όλα δικά μας…. Εξ αρχής(δηλαδή απ’ το 1999 ) το στοίχημα-εγχείρημα της παρέας απ’ το Austin του Texas εμπεριείχε μεγάλη δόση ρίσκου. Δεν είναι κι ότι πιο εύκολο να κάνεις επιτυχία γράφοντας και παίζοντας μόνο instrumental κομμάτια – mini symphonies. Αυτοί το πίστεψαν, το επιχείρησαν, ο χρόνος τους δικαίωσε και επάξια θεωρούνται ως ένα από τα κορυφαία group στην post-rock σκηνή. Κι ας λέει ο Munaf “ We don’t consider ourselves post-rock at all; we consider ourselves a rock band”. Εκεί ανήκουν και στις πρώτες πρώτες θέσεις μάλιστα.
Στα του album τώρα οφείλω να τ’ ομολογήσω πως αρχικά αδιαφόρησα, στη πορεία γοητεύτηκα και τελικά το λάτρεψα. Ειλικρινά για μισή θητεία το άκουγα και το ξανάκουγα. Αυτό το concept του τύπου “tell stories throughout music without lyrics” έπιασε τόπο. Κάθε κομμάτι έχει την δική του ιστορία, πραγματική ή μη μικρή η σημασία. Οι EITS το αφήνουν πάνω σου!
Ξεκινάει η εισαγωγή του “First Breath After The Coma” και αισθάνεσαι σα να βρίσκεσαι σε πλάνο του “ER” ! Καθώς με το που σκάει η πρώτη νότα θαρρείς πως βλέπεις μια ένδειξη παλμού στο μηχάνημα, ο χτύπος της καρδιάς του ασθενή αρχίζει σταδιακά να επανέρχεται κι όσο προχωράει το κομμάτι τόσο ο ρυθμός των σφυγμών ν’ ανεβαίνει, ν’ αυξάνεται…
Ακολουθεί το εξαιρετικά μεθυστικό “The Only Moment We Were Alone”, που σε κάνει ν’ αναπολείς πρόσωπα που σε στιγμάτισαν, ν’ αναρωτιέσαι αν έπραξες σωστά ή λάθος και που γενικότερα σου ξυπνάει συναισθήματα μέγιστης χαράς και απεριόριστης λύπης. Η αλήθεια είναι πως ο καθένας μπορεί να το εκλάβει ως θέλει. “That’s the point” άλλωστε…
Third track το επικό “Six Days At the Bottom of the Ocean” εμπνευσμένο από τον χαμό του Ρώσικου πυρηνοκίνητου υποβρυχίου Kursk που είχε ως τραγική κατάληξη το θάνατο 118 ψυχών στα βάθη του Αρκτικού Ωκεανού. Ολόκληρο τελετουργικό σε σχεδόν 9 λεπτά. Από την έκρηξη στην βύθιση κι από τις προσπάθειες διάσωσης στην σκληρή αντιμετώπιση της πραγματικότητας.
Εν συνεχεία το “Memorial”, που πραγματεύεται κι αυτό - κατά κάποιον τρόπο - το θέμα του θανάτου και μάλιστα πολύ βιάστηκαν να το θεωρήσουν ως απονομή φόρου τιμής του group στα θύματα της 11ης Σεπτεμβρίου! Προς τιμήν του όμως ο Michael James το διέψευσε τονίζοντας παράλληλα πως το συγκεκριμένο κομμάτι το δούλευαν από το καλοκαίρι του 2001.
Τελευταίο και - κατά πολλούς – καλύτερο το άκρως μελωδικό και ερωτικό “Your Hand In Mine”, που βασίζεται σε προσωπική εμπειρία ενός εκ των μελών. Εξάλλου ποιος δεν θα έμπαινε στο τρυπάκι να πάρει το αμάξι των γονιών του για να συναντήσει για μια τελευταία φορά το amore του που ήταν έτοιμο για ξένες πολιτείες ? Κι όλα αυτά χωρίς δίπλωμα. Ε? πως?
Το τρίο των Munaf Rayani(guitar), Mark Smith(guitar) και Michael Smith(bass guitar & guitar) συνδυάζεται τόσο αρμονικά και όμορφα στις κιθάρες όπως ο Xavi με τον Iniesta και τον Busquets στο χώρο του κέντρου της Barcelona. Ενώ ο Chris Hrasky - κυρίως σε ρυθμούς εμβατηρίου μα με πάμπολλα ξεσπάσματα - κάνει τους δικούς του παπάδες στα drums.
Αυτοί είναι οι Explosions In The Sky : Σοβαροί και συνεπείς μουσικοί, άρτιοι τεχνικά, καθηλωτικοί μελωδικά, ιδιαίτερα μελαγχολικοί στα τραγούδια τους μα πάντοτε μ’ ένα τόνο αισιοδοξίας.
p.s. Γιατί το studio λέει και ψέματα κάποιες φορές, το Live όμως ποτέ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου