Karate Kid (1984)

Ξέρεις τι είναι :

Να είσαι 16 στα 17, να πρέπει να την “κάνεις” απ’ τον τόπο (βλέπε New Jersey) σου χωρίς να είναι δική σου επιλογή και να χάνεις όλους τους φίλους σου επειδή μετακόμισες 4651 km μακριά (βλέπε California)?

Να έχεις την κυρά Lucille – όπου έφυγες λόγω δικής της μετάθεσης - να σου τα “πρήζει” λέγοντας σου ότι όλα θα πάνε καλά, ενώ δεν γουστάρεις να ακούσεις λέξη?

Να γνωρίζεις στην παραλία της Reseda - κι ενώ προηγουμένως έχεις χαζέψει με τις ποδοσφαιρικές σου ικανότητες τους άμπαλους και τσουρουκάδες Καλιφορνέζους – ξανθό, τροφαντό και πολλά υποσχόμενο μωρό εν ονόματι Ali?

Να μην έχεις ιδέα ότι η νεαρά τυγχάνει να είναι ex-girlfriend του πρωτοπαλίκαρου της “Cobra Kai Dojo Karate”, να θες να το παίξεις ήρωας και να τρως το ξύλο της αρκούδας?

Να σε κάνουν “ασήκωτο” ο Johnny κι η παρέα του όπου σε πετυχαίνουν και τα μάτια σου να γίνονται πιο μαύρα – αν έχεις το θεό σου - κι απ’ του Πέτρου του Ραβούση?

Να αρέσεις στο γκομενάκι παρόλο που το επίθετο σου θα μπορούσε κάλλιστα από Larusso ν’ αλλάξει σε Τζανετάκος(ας είναι καλά εκεί που βρίσκεται) και να μην τη χαλάει που η μαμά σε πάει στα μεταξύ σας ραντεβού ?

Να εξακολουθεί η φάπα να πηγαίνει σύννεφο, να μην μπορείς να αντιδράσεις και να αντιλαμβάνεσαι πως η μοναδική σου ελπίδα εναποτίθεται σ’ έναν Ιάπωνα(από Okinawa μεριά) πρώην βετεράνο στρατηγό και νυν κηπουρό, μηχανικό, υδραυλικό και αντιπρόσωπο αυτοκινήτων(!)?

Να διαπιστώνεις πως ο μόνος τρόπος για να σε βοηθήσει ο Mr. Miyagi περιλαμβάνει επίπονη και σκληρή δουλειά(μη εννοώντας γυμναστική) και να μαθαίνεις πως τα μυστικά του Karate κρύβονται σ’ έναν συνδυασμό του τρίπτυχου: πλένω, βάφω και γυαλίζω?

Να έχεις λιγότερο από 1 μήνα να προετοιμαστείς τόσο ψυχολογικά όσο και σωματικά για ν’ αντιμετωπίσεις μαζεμένους στο τουρνουά “All Valley Karate Championship” όλους εκείνους που σ’ έχουν καταντήσει σε περίγελο του σχολείου ?

Να φθάνεις - μιας και “You’re the best around” - στον ημιτελικό, να σου δίνει ο Bobby τα πόδια ή καλύτερα το πόδι στο χέρι, να έχεις ένα τεταρτάκι να επιστρέψεις και να ποντάρεις στα μαγικά χέρια του γέρο-sensei για να μην αποκλειστείς και χάσεις στα χαρτιά?  

Να επιστρέφεις κουτσαίνοντας στον τελικό και την ώρα που ο  ex-Vietnamέζος warrior και master της Cobra Kai απαιτεί απ’ τον Johnny - φωνάζοντας του “Finish him”  - να σε κονιορτοποιήσει, εσύ να “ξαπλώνεις” τον ξανθομάλλη τραμπούκο με “Crane Kick”(γνωστή σε μας και ως η “τεχνική του γερανού”)?

ΟΧΙ μικρέ, κουτέ και αθώε μου φίλε δεν ξέρεις και το πιθανότερο είναι πως δεν θα το μάθεις ποτέ…

1^ον . γιατί δεν είσαι Ιταλό-αμερικάνος μπαλαδόρος, δεν μιλάς όπως ο Balboa στα εφηβικά του χρόνια, δεν είσαι αλάνι enough(ή αρκετά ηλίθιος your choice) για να κάνεις πέσιμο σε τύπισσα ενώ υπάρχει μεγάλο ενδεχόμενο να τις μαζέψεις από κάμποσους μαντραχαλάδες και δεν έχεις την παραμικρή αίσθηση για το πώς  κλαδεύουν τα Bonsai. Εν ολίγοις δεν είσαι ο Daniel Larusso.

2^ον . γιατί ο Kesuke Miyagi μας άφησε νωρίς κι αντίστοιχο sensei δεν θα βρεις…

Και  3^ον και βασικότερο γιατί ποτέ δεν σκέφτηκες(οπότε και δεν εκτίμησες) την “διπλή” χρησιμότητα :

α)του σφουγγαριού: “wax on(right hand) wax off (left hand)”

β)του γυαλόχαρτου: “sand the floor(right circle)” και “sand the floor(left circle)”

γ)του πινέλου: “paint the fence(wrist up - wrist down)” και “paint the house (side -side)”

Karate here(heart and mind)... Breath In Breath Out...